" είναι κάτι στιγμές...που σε γεμίζουν με πείσμα και άχτι..."

Είναι κατι τραγούδια που τα ακούς και η ψυχή σου γεμίζει συναίσθημα . Που σε ωθούν να ξεκινήσεις τη μέρα σου με αισιοδοξία...που σε κάνουν ακούγοντας τα να ονειρεύεσαι άλλους κόσμους πιο όμορφους ,πιο φωτεινούς και παρόλο που πονάς να ελπίζεις ...να ελπίζεις πως τα καλύτερα δεν ήρθαν ακόμα και πως με πείσμα και επιμονή κανείς μπορεί να καταφέρει πράγματα που τώρα μοιάζουν τόσο μακρυνά και "άπιαστα".

Αυτά τα ωραία συναισθήματα μου "ξυπνάει" ένα συγκεκριμένο τραγούδι του Παπάζογλου το οποίο με συντροφεύει σε κάθε μου θλίψη ,σε κάθε μου απογοήτευση και "μου διώχνει της πίκρας τον πόνο".

Στίχοι: Πολυξένη Βελένη
Μουσική: Νίκος Παπάζογλου
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου

Είναι κάτι στιγμές,
τρυφερές και λεπτές,
σαν κλωστές τυλιγμένες σ' αδράχτι,
σε γυρνούν απαλά,
σε μεθούν σιωπηρά,
σε γεμίζουν με πείσμα και άχτι...

για όλα αυτά που ζητάς,
για πολλά που πονάς,
για το τίποτε μιας ευτυχίας,
και γυρνάς σαν τρελός,
του καθρέφτη εαυτός,
θύμα-θύτης κακής συγκυρίας.

Πλημμυρίζουν το χθες
μαγεμένες σκιές,
που ξοπίσω μου γράφουν τροχιά,
με κρατούνε θαρρώ
σαν αλήθειες παλιές
σε λαβύρινθο δέσμιο βαθιά.

Είναι κάτι στιγμές,
σα μικρές πινελιές
ζωγραφιάς που δεν έχει τελειώσει,
λείπουν λίγα ακριβά
των χρωμάτων νερά,
για να δώσουν του τόπου τη γνώση.

Για τους κήπους της γης,
για το ροζ της αυγής,
για το κύμα που απόμεινε μόνο,
να χαϊδεύει με αφρούς,
τους πικρούς μας καημούς
και να διώχνει της πίκρας τον πόνο.