και του χρόνου με υγεία..

...σε λίγη ώρα το 2016 κάνει την τελευταία του υπόκλιση και η αυλαία πέφτει...το χειροκρότημα και ο ενθουσιασμός ρέει...
Κοιτώντας πίσω από την κουρτίνα θα δεις όλα όσα έζησες τη χρονιά αυτή που μας πέρασε...χαρούμενες στιγμές ,θλίψη ,πόνο απελπισία ,έρωτα ,απογοήτευση... μην βιαστείς να τα πετάξεις καθετί που έζησες ή ένιωσες ήταν ένα νέο μάθημα για σένα ...κράτησε τα μέσα σου σαν οδηγό...όλα αυτά είναι που θα σε οδηγήσουν σε ένα καλύτερο αύριο και θα σε εξελίξουν...
...ομολογουμενως για τους πιο πολλούς από εμάς δεν ήταν μια εύκολη χρόνια...όμως αν τον χρόνο αυτό είχες την υγεία σου και δεν έχασες κάποιον ή κάτι που αγαπάς πολύ τότε πρέπει να θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό και ευτυχισμένο...
Ίσως  και φέτος να μην βρήκες την ιδεώδη δουλειά,ίσως να μην πρόλαβες να κανεις πράξη όλα όσα ήθελες αλλά αν έχεις την υγεία σου ο νέος χρόνος ,που ευχόμαστε να είναι για όλους πιο τυχερός ,θα σου δώσει την ευκαιρία αν δουλέψεις σκληρά να πραγματοιησεις τα ονειρα σου...
Χρονια πολλά λοιπόν και καλή χρονια σε όλο το κόσμο με υγεία και τα καλύτερα έπονται...
 

...η ευτυχία είναι συνήθεια...

"...να μάθεις να νιώθεις ευτυχισμένος με όσα έχεις" λένε...
Τι κι αν δεν νιώθεις τίποτα να σε γεμίζει πια...να μάθεις να χαίρεσαι, να καταπιέζεις όλα τα αρνητικά συναισθήματα και τις παγίδες του μυαλού ...η χαρά να γίνει για σένα συνήθεια και μια δεδομενη κατάσταση ...οτι και να συμβαίνει...
...έλα όμως που υπάρχουν στιγμές που το μυαλό μας δε βλέπει διέξοδο...που όλοι οι δρόμοι φτάνουν σε τέλμα...και ακόμα και αν υπάρχει δρόμος είναι τόσο ανηφορικος που φοβάσαι τις δοκιμασίες και τις δυσκολίες που θα συναντήσεις αν τον ακολουθήσεις...
Εκεί τότε είναι που ζητάς ταπεινά τη βοήθεια του Θεού και νιώθεις σιγά σιγά το φως της ελπίδας μέσα σου να ανάβει...ξέρεις ότι μόνο κοντά Του μπορείς να νιώσεις ασφάλεια... Ξέρεις πως Ο Θεός και δρόμος να μην υπάρχει θα σου τον δημιουργήσει...για αυτό πίστευε και προχωρά...και αν τύχει και σκοντάψεις και πέσεις το φως της αγάπης Του θα σε βοηθήσει να σηκωθείς ξανά ακόμα πιο δυνατός ...και πιο ακμαίος...

...άνθισε χειμώνα κάνε την διαφορά...

...είναι που δεν έχεις το θάρρος της γνώμης σου...ίσως και να νιώθεις πως η φωνή σου όσο και να φωνάξεις δεν ακούγεται πια...ίσως και κανείς να μην ενδιαφέρεται να σε ακούσει...δεν ξέρω τι φταίει αλλά έχεις πιάσει πάτο...
...έχεις κουραστεί να ζεις το ίδιο έργο σε επανάληψη κάθε μέρα σε καταλαβαινω...νιωθεις εγκλωβισμένος σε μια νοοτροπία που δεν σου ταιριάζει αλλά ίσως να πρέπει επιτέλους να πάρεις απόφαση πως εδώ είναι πια η ζωή σου και όσο γκρίζα και αν σου μοιάζει θα πρεπει να αποφασίσεις να πάρεις το " πινέλο" και να της δώσεις λίγο χρωμα...
θα πρέπει να βρεις τρόπους να την φωτίσεις λιγάκι...να την στολίσεις με όμορφα λουλούδια και ας έρχεται χειμώνας...
 ...εξάλλου σε εσένα πάντα αρεσαν τα φυτά που δίνουν άνθη τον χειμώνα... η όμορφη καμέλια ,ο ελαίαγνος ,ο όσμανθος ,ο χειμωνανθός και η τροπική chorisia...😊


ΥΓ. Ο ελαίαγνος ,η καμέλια και η chorisia όλως τυχαίως υπάρχουν και στο αρχείο μου :) ...η καμέλια είναι περσινή φώτο μιας και τώρα ξεκινά να ανθίζει.

                                            Ελαίαγνος
                                               

                                           καμέλια

                                           chorisia

...απραγματοποίητα ονειρα...

...μοιάζουν σαν φαντάσματα που σε κυνηγούν κάθε βράδυ είτε είσαι ξύπνιος είτε κοιμασαι...απραγματοποίητα όνειρα...καθετί που θέλησες πολύ και ούτε καν τόλμησες ν' αγγίξεις κάποια στιγμή θα "ξυπνήσει" μέσα σου και θα σε τιμωρήσει...και θα είσαι από τους τυχερούς αν ακόμα έχεις χρόνο ,αν ακόμα προλαβαίνεις να το κάνεις πράξη...

...διωξε το φόβο και άσε το καράβι των ονείρων σου ελεύθερο να ταξιδέψει στις ανοιχτές θάλασσες ,να παλέψει με τους ανέμους και τις μεγάλες φουρτούνες...
...σημασια δεν έχει να βγεις νικητής ...σημασια έχει να παλέψεις για τα όνειρα σου και ότι αγαπάς πιο πολύ...μην φοβάσαι και ζήσε όσο πια προλαβαίνεις ...

             

...βρες κάποιον να ξέρει να αγαπά...

 ...και όταν έρθει ο καιρός να διαλέξεις έναν απ'τους μνηστήρες αφού ο δικός σου Οδυσσέας δεν έπιασε λιμάνι ποτέ...και αφού για πρίγκιπα...ούτε λόγος πια...να διαλέξεις κάποιον που να σ'αγαπα όπως ακριβώς είσαι, πρωτα στην ψυχή και ύστερα στο σώμα...
Που να σε αγαπά πάντα όχι κάποιες στιγμές...και στα καλά σου αλλά και στα άσχημα σου και κυρίως αυτές τις στιγμές που ούτε εσύ η ίδια δεν αγαπάς τον εαυτό σου...αυτός να είναι εκεί δίπλα σου ...να σου σβήνει κάθε πόνο κάθε φόβο και κάθε ανασφάλεια...μέχρι να βρεις το κουράγιο να χαμογελάσεις ξανά στη ζωή...

 Υ .Γ οι πιο κάτω φωτογραφίες είναι απο ενα διήμερο στον Πορο :)

...ακόμα περιμένω την Άνοιξη...κι ας έχω χαθεί...

...και κάπως έτσι συνειδοποιείς πως τίποτα σε αυτή την ζωή δεν είναι δεδομένο...ούτε καν η ίδια σου η ζωή και τότε ξαφνικά "ξυπνάς" έστω για λίγο και λες "γιατί τόσο άγχος πια γιατί τόση δουλειά για να καταφέρεις να φθάσεις πού?" .Κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει το άυριο ...κάποια στιγμή το ξέρω πως θα μετανοιώσω για όλα όσα έχασα και χάνω απλά και μόνο για να είμαι συνεπής στις υποχρεώσεις μου και να μην αφήνω κανένα παραπονεμένο.
...το σκέφτομαι συχνά αλλά ποτέ δεν το κάνω πράξη...κάθε βράδυ αργά καθώς μένω μόνη μου με τις σκέψεις μου τα  λέω στον εαυτό μου..."εσύ δεν ζείς ,απλα υπάρχεις μέχρι πότε θα γυρίζεις την πλάτη στα όνειρα σου? "
Κάποτε αρκούσε μόνο η Άνοιξη για να σε κάνει ευτυχισμένη ,ένα καλό βιβλίο και μια ανθισμένη αμυγδαλιά...τι άλλαξε και τίποτα πια δεν σε συγκινεί? και όλο τρέχεις ,τρέχεις να προλάβεις αδιαφορώντας για τη ζωή που χάνεις...
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την ξοδεύουμε έτσι άσκοπα και να την προσπερνούμε αδιάφορα για αυτό ζήσε ,χόρεψε,τραγούδα,ερωτέψου και μην σκέφτεσαι τίποτα...