...με σπασμένα φτερά...

...Και έρχεται κάποτε η στιγμή που τελιώνει η φοιτητική σου ζωή και έρχεται η ώρα να μπείς στην "πραγματική ζωή " όπως κάποιοι την λένε...και εκεί που είσαι ευτυχισμένος ζώντας τόσο καιρό στον δικό σου κόσμο μακρια απο προβλήματα ,σοβαρά άγχοι και υποχρεώσεις ξαφνικά βρίσκεσαι μπροστά σε μια τεράστια μιζέρια του τίποτα!!!
Μάχη για να βρείς δουλεία,σκέψεις για το αύριο που όσο πάει σε φοβίζει όλο και πιο πολύ και ένα- ένα τα όνειρα σου να γκρεμίζονται.Και αυτό είναι η "πραγματική ζωή"?Μα αυτό δεν είναι καν ζωή!!!
Και να συγκρίνεις αυτό που ζεις με αύτο που ονειρευόσουν να ζήσεις και να συνειδοποιείς πως δεν μοιάζει σε τίποτα.Να έχεις όρεξη να δουλέψεις απλά και μόνο για να το πλησιάσεις και οι πόρτες να είναι όλες κλείστες...ίσως να είμαι υπερβολίκη ...ίσως πάλι και όχι...
Απογοήτευση είναι το συναίσθημα που κυριαρχεί στις μέρες μας...τα νέα παιδιά με σπασμένα τα φτερά αγωνίζονται για να ένα όμορφο άυριο...κάτι που υποτίθεται μας ανήκει...
Παρόλα αυτά όσο και αν μας πληγώνουν όλα όσα ζούμε δεν πρέπει να σταματήσουμε να ελπίζουμε και να προσπαθούμε για το καλύτερο,όποιο και αν είναι αυτό για τον καθένα μας.Να δίωξουμε τον φόβο απο την ζωή μας και να προχωρήσουμε με σύμμαχο την αισιοδοξία και την δύναμη για ζωή...Όλα όσα ζούμε δεν πρέπει να μας λυγίσουν αλλά να μας δυναμώσουν και να μας κάνουν και καλύτερους ανθρώπους...και ας ελπίσουμε πως μια δοκιμασία είναι και θα περάσει!