...ξεθωριασμένοι έρωτες...

... είναι πραγματικά θλιβερό το πως ο χρόνος ξεθωριάζει συναισθήματα που κάποτε ήταν τόσο έντονα χαραγμένα μέσα μας...
...έρωτες που ξεθώριασαν στη διαδρομή...πόσους ζήσαμε και πόσους άραγε θα ζήσουμε ακόμη ...
Σε πόσους ακόμα θα δώσουμε άπλόχερα κομμάτι απο την ψυχή μας και μάλιστα χωρίς να ζητήσουμε κανένα απολύτως αντίτιμο...?
Για πόσους ακόμα θα κλάψουμε , θα ξενυχτήσουμε , θα πιούμε , θα "καταστραφούμε" και σε λίγο καιρό θα μας είναι τελείως ξένοι και αδιάφοροι? Και αυτός ο ένας και μοναδικός που λένε πως ύπάρχει και που θα μας αλλάξει τη ζωή που είναι πια? Γιατί μας αφήνει να χαραμιζόμαστε σε αγκαλιές που αν και τώρα φαντάζουν ζεστές και ιδανικές σε λίγο καιρο θα καταλήξουν να είναι  και αυτές τόσο μα τόσο κρύες ...?