σκιρτήματα αισιοδοξίας...

Μετά απο μια άσχημη και κουραστική μέρα στη δουλειά η εικόνα αυτή που είδα τυχαία με έκανε να νιώσω ένα σκίρτημα αισιοδοξίας...πως όσα εμπόδια και να βρει κάποιος μπροστά του αν θέλει ,αν έχει δύναμη για ζωη, υπομονή και επιμονή θα επιβιώσει και θα "ανθίσει" έτσι ακριβώς όπως και το λουλούδι. Ακόμα και σε ένα περιβάλλον ξένο για αυτόν και που φαινομενικά δεν του ταιριάζει. 

...πάει ο παλιός ο χρόνος...

Κάθε  που τελιώνει μια χρονιά συνηθίζω πάντα να κάνω ενά μικρό απολογισμό και μια αυτοκριτική... δηλαδή σκέφτομαι καλές και κακές μου στιγμές ,άτομα που ήρθαν ή έφυγαν απο τη ζωή μου , τα όνειρα μου και πόσα απο αυτά πραγματοποιήθηκαν, τι απο τον εαυτό μου θα ήθελα να αλλάξω και τι να κρατήσω και άλλα πολλά...
Για μένα η χρονιά αυτη δεν ήταν η χειρότερη απο άποψη κακών συμβάντων που μου έτυχαν ,έχω νομίζω περάσει και χειρότερα, αλλά ήταν η χρονιά που έννιωσα και νιώθω τη μεγαλύτερη ανασφάλεια όσον αφορά το μέλλον μου  και ήταν η χρονιά που κατάλαβα πως η ζωή είναι σκληρή και πως εγώ δεν έχω αυτό που λέμε τα "κότσια" να την αντιμετωπίσω σκληρά όπως της αξίζει.
Το σχολείο και το πανεπιστήμιο όσα κι αν μας έχουν διδάξει δυστυχώς δεν μας προετοιμάζουν καθόλου για το τι θα συναντήσουμε όταν βγούμε "έξω"  στην πραγματική ζωή και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να πληγωνόμαστε βαθιά με την πρώτη απογοήτευση και να χάνουμε την πίστη που έχουμε στον εαυτό μας αλλά και στους γύρω μας .

Φέτος λοιπόν το ομολογώ πως έχασα την αυτοεκτίμηση μου τον αυτοσεβασμό μου και την αισιοδοξία και δύναμη μου για ζωή και είναι αυτά που ζητώ απο τη νέα χρονιά να μου φέρει πίσω...και αυτό φυσικά εξαρταται αποκλειστικά και μόνο απο μένα...μαζί με το νέο χρόνο είναι πια καιρός να αποχαιρετίσω και τον δειλό εαυτό μου και να ανοίξω τα φτερα μου για νέα πραγματα πιο όμορφα και δημιουργικα...

Εύχομαι η νέα χρονια να μας φέρει  υγεία,ευτυχία και όσο το δυνατόν λιγότερα δακρυα και πληγωμένες καρδιές. 
Καλα Χριστούγεννα και μια όμορφη Πρωτοχρονια σε όλο τον κόσμο!!!!!!!!

...αυτές τις μέρες μου λείπεις πιο πολύ...

Κάθε χρόνο όταν ήμουν φοιτήτρια πάντα ανυπομονούσα για αυτές τις μέρες που θα φορούσες τα γιορτινά σου και θα γινόσουν ακόμα πιο όμορφη,πιο μαγική ...Αθήνα μου...

Μια βόλτα στα μαγαζιά της Ερμού και στην πλατεία Συντάγματος ήταν αρκετή για να νιώσεις τη μαγεία της εποχής ...έστω και αν δεν είχες πολλα λεφτά να ξοδέψεις...

Η μυρωδιά απο τα ζεστά κάστανα , η λατέρνα με τον ηλικιωμένο κυριούλη ,τα χαμόγελα στους δρόμους , οι φίλοι  ,οι παρέες και άλλες πολλές γλυκιές αναμνήσεις συνθέτουν την ξέγνοιαστη και όμορφη εποχή των Χριστουγέννων των φοιτητικών μου χρόνων.

Ατελίωτες βόλτες στην πλατεία Συντάγματος , στην Ερμού , Μόναστηράκι και τέλος όλοι μαζί στο γνωστό όμορφο παλιό καφέ στην Πλάκα ...εκεί που ο γαλλικός καφές όπως λέγαμε είχε άλλη γεύση...

Μακάρι να μπορούσα να γυρνούσα το χρόνο πίσω και να το ζούσα πάλι απο την αρχή...Πόσο μου λείπει αυτή η πόλη και η ζωή που είχα εκεί. 

Η Αθήνα μου βγάζει έναν άλλο εαυτό πιο θαρραλέο ,πιο τολμηρό. Με κάνει να ονειρεύομαι το αύριο με ελπίδα...όταν βρίσκομαι εκεί " η Πόλις" δεν με ακολουθεί, και είναι σαν να γκεμίζονται "τα τείχη" που εγω η ίδια χτίζω μέρα με τη μέρα γύρω μου.

" είναι κάτι στιγμές...που σε γεμίζουν με πείσμα και άχτι..."

Είναι κατι τραγούδια που τα ακούς και η ψυχή σου γεμίζει συναίσθημα . Που σε ωθούν να ξεκινήσεις τη μέρα σου με αισιοδοξία...που σε κάνουν ακούγοντας τα να ονειρεύεσαι άλλους κόσμους πιο όμορφους ,πιο φωτεινούς και παρόλο που πονάς να ελπίζεις ...να ελπίζεις πως τα καλύτερα δεν ήρθαν ακόμα και πως με πείσμα και επιμονή κανείς μπορεί να καταφέρει πράγματα που τώρα μοιάζουν τόσο μακρυνά και "άπιαστα".

Αυτά τα ωραία συναισθήματα μου "ξυπνάει" ένα συγκεκριμένο τραγούδι του Παπάζογλου το οποίο με συντροφεύει σε κάθε μου θλίψη ,σε κάθε μου απογοήτευση και "μου διώχνει της πίκρας τον πόνο".

Στίχοι: Πολυξένη Βελένη
Μουσική: Νίκος Παπάζογλου
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου

Είναι κάτι στιγμές,
τρυφερές και λεπτές,
σαν κλωστές τυλιγμένες σ' αδράχτι,
σε γυρνούν απαλά,
σε μεθούν σιωπηρά,
σε γεμίζουν με πείσμα και άχτι...

για όλα αυτά που ζητάς,
για πολλά που πονάς,
για το τίποτε μιας ευτυχίας,
και γυρνάς σαν τρελός,
του καθρέφτη εαυτός,
θύμα-θύτης κακής συγκυρίας.

Πλημμυρίζουν το χθες
μαγεμένες σκιές,
που ξοπίσω μου γράφουν τροχιά,
με κρατούνε θαρρώ
σαν αλήθειες παλιές
σε λαβύρινθο δέσμιο βαθιά.

Είναι κάτι στιγμές,
σα μικρές πινελιές
ζωγραφιάς που δεν έχει τελειώσει,
λείπουν λίγα ακριβά
των χρωμάτων νερά,
για να δώσουν του τόπου τη γνώση.

Για τους κήπους της γης,
για το ροζ της αυγής,
για το κύμα που απόμεινε μόνο,
να χαϊδεύει με αφρούς,
τους πικρούς μας καημούς
και να διώχνει της πίκρας τον πόνο.

Σαββάτου Εκδρομή...

"...πλήξη και αφορμή για μια εκδρομή με ξύπνησε...Σάββατο πρωί..."
Στιγμιότυπα από διάφορες εξορμήσεις στις ομορφιές της Κύπρου μας...(Λεύκαρα ,Τροόδος)

"...δεν έκανα ταξίδια μακρυνά ,ταξίδεψε η καρδιά και αυτό μου φτάνει..."

Ταξίδια του μυαλού...πόσες φορές για να ξεφύγουμε απο την ανία της πραγματικότητας αφήσαμε το μυαλό μας να να μας παρασύρει σε άλλα μονοπάτια ...ενίοτε και απαγορευμένα?
Υπάρχουν στιγμές που κανείς νιώθει την ζωή του αφόρητη , κουραστική αλλά είτε δεν έχει τη δύναμη , είτε δε μπορεί να την αλλάξει τη δεδομένη τουλάχιστον στιγμή.
 Όπόταν αφήνει το μύαλο του να τον ταξιδέψει και να τον παεί εκεί που θέλει. Σε τόπους όπου δεν υπάρχουν τύψεις δεν υπάρχει στεναχώρια ,πίεση και άγχος. Σε βόλτες με καλούς φίλους εκδρομές , σε στιγμές που είτε έζησε ,είτε θα ήθελε να ζήσει...σε όλα αυτά που ονειρεύεται αλλά που του φαίνονται τόσο μακρυνά.
 Πέντε και μόνο λεπτα χαλάρωσης και ξεγνοιασιάς στον δικό σου όμορφο κόσμο ,στον κόσμο των ονείρων σου αρκούν για να σου δώσουν δύναμη να συνεχίσεις...να αγωνίζεσαι και να ελπίζεις...:)

....είναι και κάτι μέρες που είναι σαν να εκδικείσαι τον ίδιο σου τον εαυτό...σαν να θες να τον τιμωρήσεις για κάτι. Αυτή η επιμονή σου να μη μπορείς να χαρείς τη στιγμή που φεύγει είναι αυτοκαταστροφική.  Αγαπάς τη ζωή αλλά δεν την αφήνεις να σου απλώσει το χέρι και να σε οδηγήσει όπου αυτή θέλει. Σαν να θές να εμποδίσεις τον εαυτό σου να ευτυχήσει, Διώχνεις αθελά σου οποιονδήποτε σε πλησιάζει και σκεπάζεσαι με ένα πέπλο σιωπής φοβούμενος μήπως ξαναπληγωθείς. Γιατί? 

Μάθε να ζείς την κάθε στιγμή και δείξε εμπιστοσύνη στους ανθρώπους γύρω σου. Και αν κάποιοι απο αυτούς φανούν ανάξιοι της εμπιστοσύνης και της αγάπης σου και σε προδώσουν, πάλι δεν θα έχεις χάσει αλλά θα έχεις κερδίσει άλλη μια εμπειρία...ένα μάθημα ακόμα που θα σε κάνει  πιο δυνατό και ώριμο να προχωρήσεις ... 

τόσο άγχος γιατί??????καιρός να κλείσω το διακόπτη...

Θα ήθελα να ερχόταν μια μέρα που θα σταματούσα να αγχώνομαι με το κάθετι. Που δεν θα κοιτούσα συνεχώς το ρολόι για να προλάβω στη δουλειά , που δεν θα με ένοιαζε η γνώμη των άλλων ,που θα δεχόμουνα τα λάθη μου και τον εαυτό μου με τις αδυναμίες του ,που θα ανάπνεα επιτέλους ελεύθερα χωρίς αυτόν τον "κόμπο" στο λαιμό να με πνίγει ,που θα ήμουν πραγματικά ελεύθερη και θα ζούσα όπως πραγματικά θα ήθελα ...που...που...που... Δεν ξέρω αν μπορώ αλλά οφείλω να προσπαθήσω...ξεκινάω δουλεία για να χτίσω ένα καινούριο εαυτό...πιο χαλαρό και να θέσω καινούριους στόχους πιο υψηλούς...δύσκολο...αλλά σημασία έχει το ταξίδι...!!!