πάντα υπάρχει κάτι ακόμη...

...πάντα θα υπάρχει κάτι ακόμη που δεν έχεις δει, που δεν έχεις προσέξει που δεν έχεις ακόμη ανακαλύψει ...πάντα η φύση θα σε ξαφνιάζει με το μεγαλείο της ομορφιά της...

ΆΝΟΙΞΗ η αγαπημένη μου εποχή (...ναι το ξέρω έχω καταντήσει γραφική...) όλα γύρω ανθισμένα !!!!!!!!!

Παρασκευή 27/3/15 μια μικρή εξόρμηση στα γύρω χωριά.

...κακώς πήρα σήμερα ρεπό, θαρρώ...

Περίεργη μέρα η σημερινή και για ρεπό καθόλου ξεκούραστη...γεμάτη σκέψεις και ανησυχίες για το κάθετι!
Τι κάνω? που πάω? ποιά είμαι? και άλλα πολλά απασχολούν το ήδη μπερδεμένο-σαλεμένο μου κεφάλι.
Και είναι και αυτό το τραγούδι που μου έρχεται κάθε λίγο στο μυαλό και  μου ξεφεύγει απο τα χείλη ... κάτι σαν ομολογία...
"...όσο μεγαλώνω τρέμω μήπως πήρα λάθος τρένο..."
Και αν όντως πήρα λάθος τρένο ? είναι αργά για να κατέβω στην επόμενη στάση?
Ή υπάρχει περίπτωση ένα λάθος τρένο να σε οδηγήσει στο σωστό προορισμό?

...ξεθωριασμένοι έρωτες...

... είναι πραγματικά θλιβερό το πως ο χρόνος ξεθωριάζει συναισθήματα που κάποτε ήταν τόσο έντονα χαραγμένα μέσα μας...
...έρωτες που ξεθώριασαν στη διαδρομή...πόσους ζήσαμε και πόσους άραγε θα ζήσουμε ακόμη ...
Σε πόσους ακόμα θα δώσουμε άπλόχερα κομμάτι απο την ψυχή μας και μάλιστα χωρίς να ζητήσουμε κανένα απολύτως αντίτιμο...?
Για πόσους ακόμα θα κλάψουμε , θα ξενυχτήσουμε , θα πιούμε , θα "καταστραφούμε" και σε λίγο καιρό θα μας είναι τελείως ξένοι και αδιάφοροι? Και αυτός ο ένας και μοναδικός που λένε πως ύπάρχει και που θα μας αλλάξει τη ζωή που είναι πια? Γιατί μας αφήνει να χαραμιζόμαστε σε αγκαλιές που αν και τώρα φαντάζουν ζεστές και ιδανικές σε λίγο καιρο θα καταλήξουν να είναι  και αυτές τόσο μα τόσο κρύες ...?

περιμένοντας την Άνοιξη....

...η Άνοιξη είναι η αγαπημένη μου εποχή...είναι η εποχή που η φύση φοράει τα γιορτινά της...από παιδί την Άνοιξη την έχω συνδυάσει στο μυαλό μου με τις αμυγδαλιές... πραγματικά πόσο μου αρέσει η εικόνα μιας ανθισμένης αμυγδαλιάς...στην γειτονιά μου έχουν ήδη αρχίσει να ανθίζουν ...κάθε μέρα τις παρατηρώ να βγάζουν φύλλα , να ανθίζουν και να αναγεννώνται σιγα σιγά και νίωθω πως μαζί τους αναγεννιέμαι και εγώ... έχω αρχίσει ξανά μετά απο καιρό να κάνω όνειρα και μια μικρή ελπίδα έχει φωλιάσει μέσα μου πως κάτι καλό θα συμβεί στο μέλλον...τα όμορφα χρώματα της φύσης εχουν διώξει το σκοτάδι απο την ψυχή μου και ήδη νιώθω πιο αισιόδοξη...

Στάσιμα νερά...!

...ποτέ δε μου άρεσαν τα στάσιμα νερά...πάντοτε αγαπούσα να κοιτάω τα ποτάμια και τις μεγάλες θάλασσες... ζήλευα τα μεγάλα τους ταξίδια ,τη δύναμη τους και την ελευθερία τους να κινούνται σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης...αλλά όσες φορές έλεγα να τα ακολουθήσω πάντα στο τέλος δείλιαζα...πάντα κάτι με κρατούσε πίσω ...εγκλωβισμένη στο ίδιο ακριβώς σημείο να κοιτάω τα στάσιμα νερά της ζωης μου και να αναρωτιέμαι ...θα καταφέρω άραγε ποτέ να σπάσω το δικό μου φράγμα και να ξεφύγω απο αυτήν την στασιμότητα?

?

αυτάάά... και άλλα πολλά...

...είναι που όσο και να φτιαχτείς αν μέσα σου δεν νιώθεις όμορφη τζάμπα κόπος...όσα ρούχα και να αγοράσεις αυτό το κενό που νιώθεις βαθιά μέσα στη ψυχή σου δεν πρόκειται να γεμίσει...όλα αυτά είναι απλά στιγμιαίες απολαύσεις...απαρραίτητες βέβαια ...αλλά στιγμιαίες...δεν είναι η ουσία της ζωής...
Άλλα είναι τα ουσιαστικά και αυτά στο τέλος μας λείπουν...
Μια ζεστή αγκαλιά, ένα γλυκό χαμόγελο, ένας ωραίος έρωτας ,..Αυτάάάά...:)

...περιμένοντας το ουράνιο τόξο...

...μερικές φορές δεν φταίς μόνο εσύ για αυτά που νιώθεις...φταίνε και οι άλλοι που προσπαθούν να σου μεταφέρουν τις δικές τους φοβίες , τα δικά τους άγχη και αγωνίες . Είναι που δεν πιστεύουν πως ίσως εσένα δε σε νοιάζει...
Δεν μοιραζόμαστε άλλωστε όλοι τα ίδια όνειρα , κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός.
Μη με κοιτάς λοιπόν με λύπηση απλά και μόνον επειδή δεν σου μοιάζω...και μην απορείς που χαμογελάω κοιτώντας την καταιγίδα ...είναι που περιμένω με ανυπομονησία το ουράνιο τόξο...