...σ' αποχαιρετώ μαζί με την Άνοιξη...

...ήθελα τόσα να σου πω μα είπα λίγα...ένιωσα πως ήταν πια αργά για μας...το τραίνο έφυγε για αλλού για τόπους μακρινούς...εκεί πέρα είναι όλο το χρόνο Άνοιξη...φαντάσου πόση ομορφιά... εδώ ήρθε πια το καλοκαίρι ακόμα και τα στάχυα λύγισαν... μαζί τους λύγισα και εγώ... δεν έχω πια δύναμη να προσπαθώ άλλο για κάτι που τελείωσε πριν καν αρχίσει...σ' αφήνω λοιπόν και ίσως τα ξαναπούμε... ίσως σε κάποια άλλη Άνοιξη...

...μια φορά και έναν καιρό...όχι δεν είναι παραμύθι...

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια μοναχική βαρκούλα που ήταν για καιρό δεμένη σε ένα μικρό ήσυχο λιμάνι. Η βαρκούλα αυτή δεν έμοιαζε με τις άλλες βάρκες ,δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφη ούτε και πολύ θαρραλέα όμως έβγαζε μια γοητεία που θα την ζήλευαν ακόμα και οι πιο εντυπωσιακές βάρκες του λιμανιού...
Η βαρκούλα αυτή λοιπόν είχε μεγάλο της όνειρο να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο και να γνωρίσει νέα λιμάνια,να αποκτήσει νέες εμπειρίες...όμως οπότε έλεγε να το αποφασίσει πάντα κάτι την κρατούσε πίσω... δεμένη στα ήσυχα νερά του μικρού λιμανιού...εκεί ήταν η βολή της εκεί είχε συνηθίσει και έτσι δίσταζε να απομακρυνθεί έστω στο ελάχιστο από εκεί. Και έτσι έμενε δυστυχισμένη σε μια γωνιά του μικρού λιμανιού να κοιτάει τις άλλες βάρκες να επιστρέφουν από τα ταξίδια τους στον κόσμο των ονείρων τους χαρούμενες, γεμάτες εμπειρίες και με γεμάτη τη ψυχή από όσα είδαν και όσα γνώρισαν...
Όλα τα ταξίδια της τα έκανε με το μυαλό ούτε καν στον ύπνο της αφού ελάχιστα κοιμόταν...τα βράδια έκλαιγε κρυφά και αθόρυβα στη σκέψη μιας ζωής στάσιμης και των ευκαιριών που είχε χάσει...γιατί είχε ευκαιριες να ταξιδέψει αλλά δείλιασε, φοβήθηκε...φοβήθηκε την φουρτούνα, τις άγριες θάλασσες που τυχόν να συναντούσε,φοβήθηκε τον θεό Ποσειδώνα και την τρίαινα του ...και δε φοβήθηκε να ζήσει μια ζωή χωρίς την ομορφιά του ρίσκου , τη γοητεία του απρόσμενου,με τις ίδιες εικόνες από πρωί μέχρι βράδυ με παρέα τη μοναξιά της και μια άδεια καρδιά.

" ...πάντα εδώ θα γυρνώ..."

... 4 μέρες στην αγαπημένη μου πόλη...όλα διαφορετικά και όλα τόσο μα τόσο ίδια...μια πόλη που μάχεται να επιβιώσει και να κρατηθεί αξιοπρεπής...το ίδιο και οι ανθρώποι της...
Κάθε φορά που πάω επισκέπτομαι τα ίδια και τα ίδια μέρη και κάθε φορά ανακαλύπτω πάντα κάτι καινούριο...και εκεί που λέω πως έχω κουραστεί πως δε θα ξαναρθώ πια...πάντα γυρίζω και πάντα σε νοσταλγώ...γιατί εδώ έζησα τα πιο όμορφα ,τα πιο ανέμελα χρόνια της ζωής μου...

Ναι πάντα εδώ θα γυρνώ να παίρνω δύναμη και ανάσα να προχωρώ...


(Αθήνα-Αίγινα-Νέα Μάκρη)

ΥΓ. Στο καράβι για Αίγινα πόσο πολύ αλήθεια ζήλεψα την ελευθερία και την ανεμελιά των γλάρων.

απλοί περαστικοί...

...κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα η ζωή θα μας διδάξει πως όσοι άνθρωποι και να περάσουν από το δρόμο μας- εκτός βέβαια από την οικογένεια μας- σχεδόν όλοι οι άλλοι θα είναι απλοί περαστικοί συνοδοιπόροι. Που σε οδηγούν ίσως κάπου, σου δίνουν σημαντικά εφόδια για να συνεχίσεις άλλα στο τέρμα θα φτάσεις μόνος σου...εσύ ο εαυτός σου και μόνο .
Για αυτό κοίτα να αγαπήσεις τον εαυτό σου τον μοναδικό σταθερό σου σύμμαχο γιατί ότι και να γίνει αυτόν θα έχεις πάντα και μην τον καταπιέζεις ούτε να τον εξευτελίζεις για το χατίρι κανενός περαστικού...

Ετήσιο φεστιβάλ ρόδου...

Χθές 09/05/15 ξεκίνησε το φεστιβάλ ρόδου στον Αγρό...ολόκληρο το χωρίο ένας παράδεισος απο κόκκινα και ρόζ τριαντάφυλλα...φυσικά και δε μπρορούσα να λείψω...
Πιο κάτω σας παραθέτω μερικές φωτογραφίες για να σας μεταφέρω τα όσα είδα...το μόνο που δε μπορώ να σας μεταφέρω και λυπάμαι πολύ για αυτό είναι η σχεδόν εθιστική μυρωδιά απο ροδόσταγμα καθώς και την γλυκιά γεύση μαρμελάδας και γλυκού τριανταφύλλου...