...ξεθωριασμένοι έρωτες...

... είναι πραγματικά θλιβερό το πως ο χρόνος ξεθωριάζει συναισθήματα που κάποτε ήταν τόσο έντονα χαραγμένα μέσα μας...
...έρωτες που ξεθώριασαν στη διαδρομή...πόσους ζήσαμε και πόσους άραγε θα ζήσουμε ακόμη ...
Σε πόσους ακόμα θα δώσουμε άπλόχερα κομμάτι απο την ψυχή μας και μάλιστα χωρίς να ζητήσουμε κανένα απολύτως αντίτιμο...?
Για πόσους ακόμα θα κλάψουμε , θα ξενυχτήσουμε , θα πιούμε , θα "καταστραφούμε" και σε λίγο καιρό θα μας είναι τελείως ξένοι και αδιάφοροι? Και αυτός ο ένας και μοναδικός που λένε πως ύπάρχει και που θα μας αλλάξει τη ζωή που είναι πια? Γιατί μας αφήνει να χαραμιζόμαστε σε αγκαλιές που αν και τώρα φαντάζουν ζεστές και ιδανικές σε λίγο καιρο θα καταλήξουν να είναι  και αυτές τόσο μα τόσο κρύες ...?

περιμένοντας την Άνοιξη....

...η Άνοιξη είναι η αγαπημένη μου εποχή...είναι η εποχή που η φύση φοράει τα γιορτινά της...από παιδί την Άνοιξη την έχω συνδυάσει στο μυαλό μου με τις αμυγδαλιές... πραγματικά πόσο μου αρέσει η εικόνα μιας ανθισμένης αμυγδαλιάς...στην γειτονιά μου έχουν ήδη αρχίσει να ανθίζουν ...κάθε μέρα τις παρατηρώ να βγάζουν φύλλα , να ανθίζουν και να αναγεννώνται σιγα σιγά και νίωθω πως μαζί τους αναγεννιέμαι και εγώ... έχω αρχίσει ξανά μετά απο καιρό να κάνω όνειρα και μια μικρή ελπίδα έχει φωλιάσει μέσα μου πως κάτι καλό θα συμβεί στο μέλλον...τα όμορφα χρώματα της φύσης εχουν διώξει το σκοτάδι απο την ψυχή μου και ήδη νιώθω πιο αισιόδοξη...

Στάσιμα νερά...!

...ποτέ δε μου άρεσαν τα στάσιμα νερά...πάντοτε αγαπούσα να κοιτάω τα ποτάμια και τις μεγάλες θάλασσες... ζήλευα τα μεγάλα τους ταξίδια ,τη δύναμη τους και την ελευθερία τους να κινούνται σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης...αλλά όσες φορές έλεγα να τα ακολουθήσω πάντα στο τέλος δείλιαζα...πάντα κάτι με κρατούσε πίσω ...εγκλωβισμένη στο ίδιο ακριβώς σημείο να κοιτάω τα στάσιμα νερά της ζωης μου και να αναρωτιέμαι ...θα καταφέρω άραγε ποτέ να σπάσω το δικό μου φράγμα και να ξεφύγω απο αυτήν την στασιμότητα?

?