Θα θελα ακόμα μια βόλτα...

Σήμερα ήταν μια διαφορετική μέρα ...κατάφερα επιτέλους και ξέφυγα λίγο απο την βαρετή μου ρουτίνα, σηκώθηκα απο τον καναπέ μου ,έκλεισα τον υπολογιστή μου και έκανα μια μεγάάάάάλη βόλτα στα βουνά της όμορφης Κύπρου και η αλήθεια είναι πως δεν το μετάνιωσα καθόλου ...μουσικούλα ,καλή παρέα,ομιχλώδης καιρός, φύλλα πεσμένα να σου δηλώνουν πως το καλοκαίρι επιτέλους έφυγε δίνοντας τη θέση του στο όμορφο και γλυκά μελαγχολικό φθινόπωρο και σταγόνες βροχής να προσθέτουν πότε πότε στην ήδη υπάρχουσα μαγεία της διαδρομής...όχι δεν θα πω πως σήμερα δεν σκέφτηκα καθόλου τα προβλήματα μου όσο μικρά και ασήμαντα κι αν είναι αλλά σίγουρα πήρα δυνάμεις για να συνεχίσω να προσπαθώ για το καλύτερο...δεν θα γράψω κάτι άλλο...η μαγεία της φύσης στις φωτογραφίες που ακολουθούν μιλάει απο μόνη της...

...ο άνδρας της ζωής μου ή άλλη μια παρένθεση...

Πώς μπορείς να καταλάβεις αν ο άνθρωπος που μόλις γνώρισες θα αποτελέσει το μέγιστο κεφάλαιο της ζωή σου ή αν είναι απλά μια ευχάριστη νότα στην ανιαρή σου καθημερινότητα?
Αυτό είναι το ερώτημα που γεννήθηκε ξαφνικά μέσα μου σήμερα μέτα απο τηλεφώνημα μιας κοντινής μου σχετικά φίλης η οποία μετά απο το χωρισμό της και μια σχέση που την είχε ταλαιπωρήσει, βρήκε ξαφνικά απο το πουθενά σε χρόνο μηδέν τον άντρα της ζωής της και σε ένα μήνα παντρεύεται καθώς περιμένει και παιδί.
Μετά το πρώτο σοκ και αφου την ρώτησα αν είναι σίγουρη ξαφνικά το φιλοσόφησα.Χρειάζεται άραγε να μεσολαβήσει τόσος καιρός για να καταλάβεις αν με έναν άνθρωπο ταιριάζεις και μπορείς μαζί του να περάσεις όλη σου την ζωή?Και η εγκυμοσύνη αυτή όσο ατύχημα και αν μοιάζει μήπως είναι ένα σημάδι απο τον Θεό πως όντως αυτός είναι ο οποίος προοριζόταν για σένα?
Έπειτα συνειδοποίησα πως άμα είναι κάτι να συμβεί θα συμβεί όποια και αν είναι τα ονειρά σου,όποιες και αν είναι οι απόψεις σου,η ζωή συχνά γράφει τα δικά της σενάρια ...
Επίσης κατάλαβα πια καλα πώς ο Θεός δεν αφήνει ποτέ τους καλούς ανθρώπους και εκεί που νομίζουν πως πέφτουν ξαφνικά τους κρατάει και τους στέλνει κάτι πολύ καλύτερο...γιατί όλοι αξίζουμε το καλύτερο
.Τέλοσπαντων ελπίζω η φίλη μου να ζήσει ευτιχισμένη ,γιατί το αξίζει, με τον άνθρωπο που διάλεξε να περάσει μαζί τον δύσβατο αυτό δρόμο της ζωής και με το καλό να έρθει το παιδάκι  και να είναι γερό ...

φωτογραφίες που αγαπώ...

οι φωτογραφίες μας είναι οι αναμνήσεις μας σε μορφή εικόνας...για αυτό μου αρέσει να φωτογραφίζω όμορφες εικόνες...για να έχω και όμορφες αναμνήσεις :)

πείσμα στο πείσμα...και όπου/ότι βγεί...

Σου έχει τύχει ποτέ να προσπαθείς πολύ για κάτι, να βρίσκεις συνεχώς προβλήματα μπροστά σου αλλά να συνεχίζεις να προσπαθείς ,να πεισμώνεις να μην τα παρατάς κι ας βλέπεις πως δεν βγαίνει πουθενά ...?Να αγανακτάς αλλά πάλι να μην τα παρατάς...?
Και να αναρωτιέσαι...πότε πρέπει να παραδοθείς?ή πρέπει ποτέ να παραδινόμαστε?
Αυτά τα ερωτήματα βασανίζουν το μυαλό μου εδώ και μέρες...για μένα το να παραδοθείς σημαίνει συγχρόνως πως έχεις χάσει. Έλα όμως που κάποια στιγμή στην ζωή μας δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Κάποιες φορές δεν υπάρχει άλλη διέξοδος. Και τότε σαν άλλος Αντώνιος και εσύ πρέπει να "αποχαιρετήσεις" την δικιά σου Αλεξάνδρεια. "Σαν έτοιμος απο καιρό σαν θαρραλέος" !
Αλλά πάντα με αξιοπρέπεια και όχι με σκυμμένο το κεφάλι.Γιατί ακόμα και ένας χαμένος μπορεί να έχει αξιοπρέπεια ,αφού πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις για κάτι που πίστευε ή για κάτι που αγαπούσε.

...με σπασμένα φτερά...

...Και έρχεται κάποτε η στιγμή που τελιώνει η φοιτητική σου ζωή και έρχεται η ώρα να μπείς στην "πραγματική ζωή " όπως κάποιοι την λένε...και εκεί που είσαι ευτυχισμένος ζώντας τόσο καιρό στον δικό σου κόσμο μακρια απο προβλήματα ,σοβαρά άγχοι και υποχρεώσεις ξαφνικά βρίσκεσαι μπροστά σε μια τεράστια μιζέρια του τίποτα!!!
Μάχη για να βρείς δουλεία,σκέψεις για το αύριο που όσο πάει σε φοβίζει όλο και πιο πολύ και ένα- ένα τα όνειρα σου να γκρεμίζονται.Και αυτό είναι η "πραγματική ζωή"?Μα αυτό δεν είναι καν ζωή!!!
Και να συγκρίνεις αυτό που ζεις με αύτο που ονειρευόσουν να ζήσεις και να συνειδοποιείς πως δεν μοιάζει σε τίποτα.Να έχεις όρεξη να δουλέψεις απλά και μόνο για να το πλησιάσεις και οι πόρτες να είναι όλες κλείστες...ίσως να είμαι υπερβολίκη ...ίσως πάλι και όχι...
Απογοήτευση είναι το συναίσθημα που κυριαρχεί στις μέρες μας...τα νέα παιδιά με σπασμένα τα φτερά αγωνίζονται για να ένα όμορφο άυριο...κάτι που υποτίθεται μας ανήκει...
Παρόλα αυτά όσο και αν μας πληγώνουν όλα όσα ζούμε δεν πρέπει να σταματήσουμε να ελπίζουμε και να προσπαθούμε για το καλύτερο,όποιο και αν είναι αυτό για τον καθένα μας.Να δίωξουμε τον φόβο απο την ζωή μας και να προχωρήσουμε με σύμμαχο την αισιοδοξία και την δύναμη για ζωή...Όλα όσα ζούμε δεν πρέπει να μας λυγίσουν αλλά να μας δυναμώσουν και να μας κάνουν και καλύτερους ανθρώπους...και ας ελπίσουμε πως μια δοκιμασία είναι και θα περάσει!

ΑΝ...

Αν μπορείς να βάλεις ένα ληθαράκι στην ευτυχία κάποιου

αν μπορείς να σβήσεις ένα δάκρυ απο την ψυχή του

αν με ένα σου χαμόγελο  μπορείς να απαλύνεις ακόμη και ενός αγνώστου τον πόνο

τότε μόνο η ζωή σου έχει αξία...